Epilog

*** Michał ***

Kiedy się ocknąłem to nie byłem tam gdzie " zasnąłem ".Oślepiły mnie światła. Powoli otwierałem oczy Kiedy już mogłem wszystko zobaczyć, rozejrzałem się po pomieszczeniu, w którym się znajdowałem. Byłam prawdopodobnie w jakiejś sali. Zgaduję, że w szpitalu. Ściany były koloru beżowego. Na parapecie stały dwa kwiatki. Obok mojego łóżka stały jeszcze dwa inne. Zdziwiło mnie to kto leży na jednym z nich. Leżała tam Blanka! Zdziwiłem się, bo przecież Blanka leżała w innej sali. Dziewczyna nie spała tylko przyglądała mi się. Postanowiłem się odezwać.
- Cześć.
- Cześć… - nie zdążyła dokończyć, bo do Sali wszedł lekarz

- Mogę prosić panią na chwilkę do gabinetu?

- Tak. Już idę – powiedziała i wyszła.

***Blanka***

- Proszę usiądź – powiedział lekarz. – Nie mam dla pani najlepszych wiadomości – dodał.

- Coś jest nie tak?

- Podczas badań zaniepokoiły mnie niektóre pani wyniki. Zrobiliśmy bardziej szczegółowe badania w tym kierunki i… - umilkł

- Może pan w końcu powiedzieć o co chodzi?

- Ma pani raka w zaawansowanej fazie

- Ile mi zostało? – pytałam przez łzy

- Nie jestem w stanie dokładnie powiedzieć

- ILE MI ZOSTAŁO!!! – krzyknęłam i się rozpłakałam

***Michał***

Patrzyłem w sufit i słuchałem muzyki. W pewnym momencie poczułem jak urządzenie zostanie mi zabierane.

- Co robisz?! – spytałem wkurzony.

- Chcę – spojrzała na dziewczyny – a w zasadzie chcemy pogadać.

- Mam się bać?

- Nie. A w zasadzie to gdzie Blanka? – spytała Emilia i w tej samej chwili do sali wbiegła zapłakana Blanka.

- Banka?! Co się stało? – poderwałem się i znalazłem się obok.

- Skąd … Znasz… Moje… Imię… - mówiła przez łzy.

- Może to nie odpowiedni moment ale to przeze mnie tutaj jesteś.

- Dziękuję

- ŻE CO?!?!?! – krzyknąłem razem z dziewczynami. Blanka nic jednak nie mówiła. Cierpliwie czekałem aż się uspokoi

- Dziewczyny możecie wyjść? – dziewczyny wyszły, a ona spojrzała na mnie – Michał. Wiem wszystko. Emi mi wszystko opowiedziała. Z początku byłam wściekła  ale teraz jestem ci naprawdę wdzięczna. Dzięki tobie jest szansa, nie wielka ale jednak jakaś na to, że będę żyć.

- Blanka. Ja nic nie rozumiem. Przecież przeze mnie mogłaś zginąć.

- Ale też przez ciebie wiem, że mam zaawansowanego raka. – zamurowało mnie. Patrzyłem jak dziewczyna płaczę i nie potrafiłem jej pocieszyć. Siedziała wtulona we mnie aż zasnęła. Wstałem i wyszedłem z sali.

- Co jest? – spytała Nikola

- No najlepiej nie jest. A co z Emi? Najlepiej to ona nie wygląda.

- Kac morderca nie ma serca.

- Okey już wszystko jasne.

- To co z Blanką?

- Jak ja mam wam to powiedzieć?

- Normalnie – odparła Milena

- Ona ma raka – dopiero teraz t do mnie dotarło. Oparłem się o ścianę i zjechałem po nie na podłogę. Schowałem ręce w dłoniach i się rozpłakałem.

- Michał? Ty płaczesz?

- Na to wygląda. Ja jej nie znam a szaleje za nią. Jak ona mi o tym powiedziała to nie potrafiłem nic zrobić. Patrzyłem jak płaczę.

- Michał??? – usłyszałem głos z za siebie

- Blanka? Ale przecież ty spałaś?

- Wydawało ci się. Czemu mi nic nie powiedziałeś?

- Jak ci to miałem powiedzieć?

- A tak – powiedziała i siadła obok mnie. Po chwili połączyła nasze usta. – Też cię kocham. – wyszeptała mi do ucha. – Wiem, że się nie znamy ale chcę spróbować .

***PÓŁ ROKU PÓŹNIEJ***

***Blanka***

Między mną a Michałem wszystko się układało. Z rakiem dzielnie walczyłem jednak lekarze nie dają mi już nadziei. Umieram i nie potrafię nic zrobić. Skończyłem kolejną chemię. Teraz czekam na Michała.

- Cześć kochanie – podszedł i mnie pocałował.

- Cześć. Michał?

- Poczekaj chwilę. Powiedział i wyciągnął z kieszeni małe czerwone pudełeczko. Klęknął – Blanka czy wyjdziesz za mnie? Wiem że to mało romantycznie ale… - przerwałam

- Michał przepraszam ale nie. Nie potrafię ci tego zrobić. Ja za chwilę mogę umrzeć. Znajdź sobie kogoś innego. Kogoś z kim będziesz szczęśliwy.

- Blanuś ale mnie nie obchodzi ile ważne z kim. A ja cię kocham.

- Michał… Przepraszam…

*** Następny dzień***

***Michał***

Zadzwonili ze szpitala. Nie chciałem tego słyszeć. Blanka… Ona… Nie żyję…  Ciężko to przeżyłem. Wszystkie formalności były czymś nie do zniesienia. Nie wyobrażałem sobie życia bez niej. Nie ma zamiaru o niej zapomnieć.

I to już koniec :(

Wiem, że nie tego oczekiwaliście

Ale ja nie jestem w stanie już pisać tutaj

1.       Nie ma pomysłu

2.       Szkoła mnie wykańcza

To samo chyba Wam by powiedziała Paulina

Dziękujemy za każdy komentarz

Za to, że byliście i czytaliście.

Dziękujemy

:***